نظریه درمان مراجع محوری راجرز
نظریه درمان مراجع محوری، که به عنوان درمان انسان‌محور نیز شناخته می‌شود، توسط کارل راجرز، روانشناس برجسته آمریکایی، در دهه 1940 و 1950 توسعه یافت. این رویکرد بر اهمیت تجربیات فردی و احساسات مراجع تأکید دارد و هدف آن کمک به افراد در درک و پذیرش خودشان است.
اصول کلیدی این نظریه شامل موارد زیر است:
۱. احترام به خود: راجرز بر این باور بود که هر فرد دارای یک تمایل ذاتی به رشد و شکوفایی است. بنابراین، احترام به خود و افزایش اعتماد به نفس از ارکان اصلی درمان هستند.
۲. تجربه‌محوری: تمرکز بر تجربیات مراجع، احساسات و تفکرات او، از دیگر عناصر کلیدی این نظریه محسوب می‌شود. مراجع باید احساس کند که در جلسه درمانی فضای امنی دارد تا بتواند آزادانه صحبت کند.
۳. شفافیت و صداقت: درمانگر باید با مراجع به صورت صادقانه و شفاف ارتباط برقرار کند. این ارتباط صادقانه به مراجع احساس امنیت و اعتماد می‌دهد و به او اجازه می‌دهد تا به راحتی خود را بیان کند.
۴. همدلی: همدلی به معنای درک عمیق احساسات و تجربیات مراجع است. درمانگر باید تلاش کند تا از دیدگاه مراجع به مسائل نگاه کند و احساسات او را به درستی درک کند.
۵. غیرقضاوتی: درمانگر باید به مراجع بدون قضاوت نگاه کند و او را همان‌طور که هست، بپذیرد. این پذیرش بدون قضاوت به مراجع کمک می‌کند تا خود را بهتر بشناسد.
در نهایت،
