استدلال مبتنی بر حافظه
استدلال مبتنی بر حافظه
، نوعی استدلال است که در آن فرد با استفاده از تجربیات و اطلاعات قبلی خود، به تحلیل و نتیجه‌گیری می‌پردازد. این نوع استدلال بر پایه یادآوری داده‌ها و اطلاعات ذخیره شده در ذهن شکل می‌گیرد.به طور کلی، این استدلال در دو مرحله انجام می‌شود. در مرحله اول، فرد به یادآوری اطلاعات مربوطه می‌پردازد. سپس، در مرحله دوم، او این اطلاعات را با شرایط جدید یا مسأله‌ای که در آن قرار دارد، تطبیق می‌دهد.
به عنوان مثال، وقتی شخصی با یک مشکل جدید مواجه می‌شود، ممکن است به یاد تجربیات مشابهی بیفتد که در گذشته داشته است. این تجربیات به او کمک می‌کنند تا راه‌حل‌هایی را پیشنهاد دهد یا تصمیماتی را اتخاذ کند.
این نوع استدلال به خصوص در زمینه‌های مختلفی مانند روانشناسی، آموزش و حتی در زندگی روزمره کاربرد دارد. مثلاً، دانش‌آموزان هنگام حل مسائل ریاضی، با استفاده از فرمول‌ها و روش‌های یادگرفته‌شده در گذشته، به حل مسائل جدید می‌پردازند.
از طرفی،
استدلال مبتنی بر حافظه
دارای محدودیت‌هایی نیز هست. به عنوان مثال، اگر اطلاعات در ذهن فرد ناقص یا نادرست باشد، ممکن است به نتیجه‌گیری‌های اشتباه منجر شود. همچنین، فراموشی اطلاعات نیز می‌تواند کیفیت استدلال را تحت تأثیر قرار دهد.بنابراین، تقویت حافظه و یادآوری اطلاعات به صورت منظم می‌تواند به بهبود
