رشد عاطفی و روانی از دیدگاه فروید و بالبی
برای درک عمیق‌تر مفهوم رشد عاطفی و روانی، نگاهی به نظریات دو روانشناس برجسته، زیگموند فروید و جان بالبی، ضروری است. این دو نظریه‌پرداز با رویکردهای متفاوت خود، تأثیرات عمیقی بر روانشناسی کودک و روانشناسی به‌طور کل گذاشتند.
نظریه فروید
فروید، با تأکید بر نهاد، خود و فراخود، به مراحل رشد روانی اشاره کرد. او مراحل مختلفی را از جمله مرحله دهانی، مقعدی و جنسی در نظر گرفت. در هر مرحله، نیازهای عاطفی و روانی کودک به‌طور خاصی شکل می‌گیرد.
به‌طور مثال، در مرحله دهانی، کودک از طریق مکیدن و خوردن احساس آرامش می‌کند. اگر این نیاز به‌خوبی برآورده نشود، ممکن است در بزرگسالی به مشکلاتی مانند اعتیاد به غذا یا سیگار دچار شود.
فروید معتقد بود که تعارضات در مراحل مختلف رشد، منجر به اختلالات روانی می‌شود. او همچنین اهمیت والدین را در شکل‌گیری شخصیت کودک بسیار مهم می‌دانست.
نظریه بالبی
از سوی دیگر، جان بالبی نظریه «وابستگی» را معرفی کرد. او بر این باور بود که ارتباط عاطفی بین کودک و مراقب اصلی (معمولاً مادر) در رشد عاطفی و روانی کودک نقش کلیدی دارد.
بالبی مراحل وابستگی را به چهار مرحله تقسیم کرد: وابستگی اولیه، وابستگی متقابل، وابستگی مطمئن و وابستگی ناایمن. این مراحل نشان‌دهنده چگونگی شکل‌گیری روابط عاطفی و امنیت روانی در کودک هستند.
به‌عنوان مثال، کودکانی که وابستگی ایمن دارند، در آینده روابط بهتری را برقرار می‌کنند. برعکس، کودکانی که وابستگی ناایمن دارند، ممکن است در تعاملات اجتماعی دچار مشکل شوند.
نتیجه‌گیری
در نهایت، نظریه‌های فروید و بالبی هر کدام به نوعی به درک عمیق‌تری از رشد عاطفی و روانی کمک می‌کنند. در حالی که فروید بر مراحل رشد روانی تمرکز دارد، بالبی اهمیت ارتباطات عاطفی را در نظر می‌گیرد. این دو رویکرد مکمل یکدیگر هستند و می‌توانند به ما در درک بهتر رفتارها و احساسات کودکان کمک کنند.
