عنوان: اجرام منظومه شمسی بر پایه اندازه
اجرام منظومه شمسی به دو دسته کلی تقسیم می‌شوند: سیارات و اجسام کوچک‌تر. این تقسیم‌بندی، بر اساس اندازه و ویژگی‌های فیزیکی صورت می‌گیرد. بیایید با هم نگاهی دقیق‌تر به این اجرام بیندازیم.
سیارات بزرگ:
سیارات بزرگ شامل مشتری، زحل، اورانوس و نپتون می‌شوند. این سیارات به خاطر اندازه‌ی بزرگشان، گازهای غلیظی دارند و به اصطلاح "سیارات غول‌پیکر" نامیده می‌شوند. مشتری، بزرگ‌ترین سیاره است و دارای ویژگی‌هایی چون جاذبه‌ی قوی و تعداد زیادی قمر است. زحل هم با حلقه‌های زیبا و گرانشی قوی‌اش، توجه بسیاری را جلب می‌کند.
سیارات کوچک:
در طرف دیگر، سیارات کوچک‌تری مانند زمین، مریخ، زهره و عطارد قرار دارند. این سیارات، سنگی و نسبت به سیارات بزرگ‌تر، اندازه‌ی کمتری دارند. زمین، تنها سیاره‌ای است که حیات در آن وجود دارد. مریخ، به خاطر رنگ قرمزش و شباهتش به زمین، همیشه مورد توجه بوده است.
اجسام کوچک‌تر:
اجسام کوچک‌تر مانند سیارک‌ها و دنباله‌دارها نیز وجود دارند. این اجرام، به اندازه‌ی بسیار کوچک‌تری نسبت به سیارات بزرگ و کوچک هستند. سیارک‌ها معمولاً در کمربند سیارکی واقع شده‌اند. دنباله‌دارها، با ظهور کم‌نظیر خود و دنباله‌ای از گاز و گرد و غبار، جذابیت خاصی دارند.
نتیجه‌گیری:
به طور کلی، منظومه شمسی ترکیبی از اجرام مختلف با اندازه‌ها و ویژگی‌های متفاوت است. با مطالعه این اجرام، می‌توانیم درک بهتری از کیهان و مکان خود پیدا کنیم.
